باور به پیروز شدن و تغییر، رمزِ موفقیت قرقیزها

پیروزیِ مخالفان دولت در قرقیزستان، مبارکشان باد. امیدوارم مردم قرقیزستان از فقر و فساد نجات پیدا کنند.
اما همه یِ قضیه، این نیست. وقتی خبر پیروزی مخالفان دولت در قرقیزستان را می خواندم، اول به دیده یِ شک به آن نگاه می کردم، اما نه، واقعیت بود، مخالفان جنگیدند و پا پس نکشیدند، پیروز شدند. فکر کنم اولین سوالی که در ذهن هر سرباز سبز پیش آمده این بوده که چرا جنبش سبز با آن هم گستردگی و قدرت، هنوز نتوانسته چنین تغییری در ایران بوجود بیاورد، کاری که مخالفین دولت در قرقیزستان در یک روز انجام دادند.

بدون شک بررسی این موضوع بعهده یِ جامعه شناسان و سیاستمدارانِ درس خوانده است و فعلاً نمی توان نتیجه ای گرفت. اما به هر حال هر فردی از جنبش سبز، احساسی مبهم دارد و از روی همین احساس، استدلالی میکند (که لزوماً درست یا غلط نیست و صرفاً نظز شخصی است).
اولین استدلالِ احساسی که هنگام خواندن خبر پیروزی قرقیزها به ذهنم آمد این بود: باور کردند، پس پیروز شدند. اما ما هنوز باور نکردیم پس تا بحال به نتیجه یِ نهایی نرسیدیم، باید باور کنیم که می توانیم پیروز باشیم تا به نتیجه یِ نهایی برسیم.
31 سال، جمهوری اسلامی آنچنان هیبت دروغینی در اذهان مردم ایجاد کرده بود که مردم باورشان نمی شد در یک روز 3 میلیون نفر در خیابان ها برضد حکومت بتوانند شعار دهند. 25 خرداد یا روز عاشورا، اگر باور داشتیم که می توانیم حکومت را تغییر دهیم، میشد، اما ما در درونِ خودمان هنوز میترسیم یا باور به پیروزی نداریم. روز عاشورا، تهران از کنترل حاکمیت در آمده بود، کافی بود مردم گام نهایی را بردارند، اما برنداشتند، چون باورشان نمی شد که تهران را از دستِ حکومت درآورده اند.
به اعتقاد من، در روزهایی مثلِ این روزها که تا حضور خیابانی بعدی در 22 یا 25 خرداد، حنبش کار خاصی ندارد، باید این باور را به هر نحوی در خودمان تقویت کنیم که میتوان این حکومت را تغییرداد. نباید بگذاریم این گفته از زبان حکومتی ها بیرون بیاید که این نظام تا ابد پابرجاست. باور کنیم که میتوان تغییری ایجاد کرد تا در نهایت تغییری ایجاد شود.
سبز می مانیم تا آزادی … تا ابد
امید، رساترین اعتراض ماست